راستی...؟!

از مـــرگ می ترسید... یا نه...؟!

از بعــدش چطور...؟!

خــــدایـــا...

بارها همان جایی دَستَم را گرفتی که

می توانستی مُچَم را بگیری...

فردا را به امید آنکه

در آغوشَم بگیری شروع می کنم...*

نظــــر دهیـــد...*

دلت که گرفت، دیگر منتِ زمین را نکش...

راهِ آسمان باز است ، پر بکش...*

نوشته ای زیبا... به نقل از یک دوست

به نام خدا

محرم خیلی خوب است، ما محرم را دوست داریم...

دوستم رضا پوسترهای گلزار و مهناز افشار را از بساطش جمع می‌کند

و آخرین ورژن پوسترهای علی‌اکبر و حضرت عباس را در بساطش پهن می کند...

اکبر بلا هر شب با دوست دخترش به هیئت می آیند

چون فقط این روزها اجازه می دهد دوست دخترش تا آخر شب بیرون باشد ...

قدرت سامورایی، شب ها در تکیه لخت می‌شود و میانداری می‌کند

[ و روزها مردم را لخت می‌کند و زورگیری]...

آقای صولتی تا پایان اربعین تمام پاساژش را سیاه می‌کند

[ و تا آخر سال هم مشتری‌ هایش را]...

گلمکانی صاحب بزرگترین بنگاه ملک و ماشین شهر،

يكماه تکیه راه می‌ اندازد و خودش در روز تاسوعا سر مردم گل می‌مالد...

[و یازده ماه هم سرشان شیره]...

جباری رییس شرکت لبنیات و شیر، سی شب شیر صلواتی به خلق خدا می‌دهد

[و سیصد و سی و پنج روز هم با اضافه کردن آب, شیرشان را می‌دوشد]...

حاج قاسم مداح بعد از محرم یک خانه جدید می خرد

و بعد از یک ماه عزاداری یک سال به ریش مردم می خندد و مخالفان را شکنجه می کند...

ما هم پاتوقمان را از جلو مدارس دخترانه به دسته‌های عزاداری انتقال می دهیم

و برایشان اسفند دود می کنیم و شماره می دهیم...

پس نتیجه می گیریم محرم خـــــیلی خوب است و به ما خوش می گذرد،

از مسئولین می خواهیم مدتش را طـــــولانی تر کنند...

*

*
+ یه جای كار که نه، صد جای كار می لنگه ...مگه نه؟!

هر كس بايد خودش كاری كنه برا تغيير،

پس شروع كنید شما هم اگه موافقید...*

ببخشید آقا... نتونستم تو دلم نگه دارم...

داشتم منفجر می شدم از این همه درد و بی قراری...

نتونستم به کسایی که نزدیکمن بگم... اینا یه حرفایین بین من و شما...

منو ببخشید ... خواهشاً... نوشتم که دلمو یه کم سبک تر کنم...

ممنونم بابت همه چیز آقا...

به آقا امام حسین (ع) و آقا ابوالفضل العباس (ع)

گفتم بنویسم غم و افسوس دلم  را    که این حبِّ شما از دل من رفتنی نیست

آقا سلام....

یادتون هست؟ هرسال قبل محرم من و گروهی که ساخته بودم

می رفتیم به پیشواز محرم و همه جا رو پارچه سیاه و پرچم و پوستر و

اطلاعیه نصب می کردیم و به همه جای روستامون صفای محرم می دادیم؟

یادتون هست؟

یادتون هست پر بودم از عشق شما و صدای زیارت عاشورایی که برای شما خونده می شد...؟

یادتون هست؟

یادتون هست سقاخونه ای که جلوی حسینیه بنده که افتخار می کردم

به نوکریت و بچه های گروهم می زدیم

و به عزادارا و گریه کنا و سینه زنا و کسایی که به هدفت و

به کارت حتی فکر می کردن چایی و شیر و شربت و نذری می دادیم؟

یادتون هست شبا محفل انس با اباعبدالله براتون راه انداخته بودیم

و صبح ها هم زیارت عاشورا می خوندیم و منم یکی از زیازرت عاشوراخونا و ذاکرین شما بودم؟

می دونم یادتون هست آقا...

می دونم یادتون هست که روز تاسوعا و عاشورا که همه عزاداری می کردن

و به سینه می زدن این نوکرت به قلبش می زد و می رفت براتون بروشور وکتابچه می نوشت

و بین عزادارانتون پخش می کرد که بهتر شما رو بشناسن و با شناخت بیشتری عزادارتون بشن....

می دونم یادتون هست که موقع پخششون خودم نمی رفتم

و می دادم دست چند نفر دیگه که حس ریا و اینکه دارم کاری می کنم بهم دست نده...

قربونتون برم آقا...

شما بگی و بخوای جونمو هم می دم...

همه زندگیمو هم می دم...

من پر از عشق شمام...

اما امسال آقا...

دلم گرفته... شکسته... بدجور هم شکسته... خاکستر شده...

نشستم کنج خونه و صدای مداحی و زیارت عاشورا زیارت عاشورا و زیارت عاشورا و...

که می شنوم بغض می کنم، می شکنم، می میرم...

اما آقا... نا ندارم... دلم امانمو بریده...

حس می کنم دستم به هیچ جا و هیچ کس بند نیست...

نمی تونم، پاهام، دلم، وجودم .... باهام راه نمیان...

فقط نشستم... و گوش می کنم... همین...

الآن که دارم می نویسم همه وجودم بی قرارتونه...

میشه دست منو هم بگیرین...؟ بیام حوالی خودتون...

حتی یه جای دور... فقط این جا و این طوری نباشم...

بریدم از بس نشستم و تو خودم شکستم و هیچ کس نبود....

اما شما که هستید... انقد هم دست گرفتید و آدما رو بلند کردید و به اوج بردید...

خواهش می کنم... التماستون می کنم... شفاعت منو هم پیش خدا بکنید...

بگید دستمو بگیره... یه کاری با این دلم بکنه...

ببینید... خودتون که می بینید... دیگه توان ندارم... نمی کشم...

خواستم به خیلیا کمک کنم... چون معنی نیاز رو فهمیده بودم... اما ...

آقا...

کمکم کنید بیراهه نرم... بشم همون حمید نوکرتون...

همون حمید بنده تون... همون حمید زیارت عاشوراخونتون...

تنهام نذارید آقا... تنهام نذارید...

تا پایان دهه محرم چهار – پنج شب بیشتر نمونده...

دستمو بگیرید... دلمو درستش کنید...

یه کاری کنید، یه حالی بدید بیام دوباره تو مجلستون...

بشم یکی از نوکراتون... اگه نمیشه، اگه لیاقتشو ندارم امسال خلاصم کنید...

نمیتونم بی شما...

شما رو به خدا...

هیچ کس دردمو نمی فهمه...

خیلیا این حرفامو بخونن شاید برسن به ریاکاری یا دلسوزی یا هر حس دیگه ای...

خیلیام نرفتن و نیومدن به مجالستون رو گذاشتن پای اعتیاد یا داشتن مرضی خاص یا...

اما من با اون خیلیا که کاری ندارم آقا...

من فقط با شما کار دارم آقا... فقط با شما...

پس منتظرتونم... یا لیاقت بهم بدید و دستمو بگیرید و ببریدم مجلستون...

یا خلاصم کنید... پرونده ی زندگیمو ببندید...

حرارتی دارم از بی قرارتون که داره منفجرم می کنه...  

دستمو بگیرید... دستی به دلم بکشید...

خواهش ... التماس... بغض... اشک... گریه... داد... فریاد...

قربونتون برم آقا...*

نوکرتون، غلامتون، بنده تون : حمید رضا

منتظرم...*

در عجبـــــــم...

راننده نیستـــــــــــم...

امــــــــــا...

هر کـــــــس به من می رسد مسافــــــــــــر است...*

واقعاً ، واقعاً

گــــــــــــــــاهی دلم می خواهد...

خرمایی بخورم...

فاتحه ای بخوانم برای روحم...

شادیش ارزانی آنهایی که....

بودن و رفتنم برایــــــــــــــــــــشان فرقی ندارد...*

هنوز هستند پسرانی که بوی مردانگی می دهند؛

در دستانشان عزت یک مرد ، یک مرد واقعی ، واقعی لمس می شود...

اهل ناموس بازی نیستند...

می شود روی حرف و قول هایشان حساب کرد ...

هنوز هم هستند دخترانی که تنشان بوی محبت خالص می دهد؛

بکرند،

نابند،

لمس نشده اند...

آری ، هنوز هم هستند... نادرند... کمیاب اند... پاک اند...

هنوز آدم هایی از جنس فرشته پیدا می شود؛

هستند... هرچند...  نادرند... کمیاب اند...

اما هستند ...*

عشق های امروزی را چشیده ای دلبندم؟

طعم کشک می دهند

سراپا ادعایند گل من...

فرهاد هم اگر بود، به جای کندن بیستون مخ می زد احتمالا...

دیگر صدای تیشه نمی پیچید در شهر

طفلکی عشق چقدر زجر می کشد

از این شیرین فرهادهای قلابی...

...

دلم عجیب گرفته... عجیب عجیب... می فهمی که... عجیب...*

خانم و دختر خانمی که تمام آرزوت غربی شدنه؛

اینو بدون :  چیزی که برای شما آرزوست، برای زن های غربی خاطره شده ؛

اونا دارن به چیزی می رسن که تو از داشتنش خجالت می کشی...

* حــــجــــابــــــــــــــــــ *

برنامه ماه عسل : بانوی مسلمان شده اروپایی به همراه فرزندانشون

برایِ تــــو می نویسم


می رومـــ و پشتـــــ خواهمـــ کــرد به تمـــامیِ تپشــهایِ این دقایــــق

دل خواهمــ کَنـد

بی تـــــو خواهمــ زیـستـــــ

گوش خواهــمــ سپـرد

فریــاد خواهمــ شد

مهربان نخواهمــ بـود ،

دل نخواهمــ سپرد

آرامـــــتر که شدمــ

بــــــی تــــــو خواهمــ مــــــرد ...*

بهار من به گوشم نغمه می خواند

که من رفتم...

که غم ارزانیت بادا

دگر از سینه بیرون کن

کبوترهای یادم را...

که من هرگز به سوی آشیانت باز نمی گردم

اجاقی سرد و خاموشم

که دستی آتش اندر پیکرم دیگر نمی ریزد

شرار از من نمی خیزد

رها کن مرغ یادم را ز بام سینه ات دیگر

ز من بگذر ... ز من بگذر ...

و من همچون شراب کهنه می جوشم

به گوشش نغمه می خوانم

که بنشین تا تو را از گرمی آغوش خود

امشب بسوزانم

که من آتشگاهم و سردی نمی دانم

تو را از خود نمی رانم...

ولی او... رفت...

شادش باد...*

بهـآنـﮧ هـآیـَت بـَرآﮮ ِ رفتـَטּ چـﮧ بچـّﮧ گآنـﮧ بوב

چـﮧ بـﮯقـَرآر بوבﮮ زوבتـَر بروﮮ

از בلـﮯ ڪـﮧ روزﮮ بـﮯاِجازه وآرב آטּ شـُבه بوבﮮ…

چه زود از دلت رفت کسی که روزی مالک همه ی دلت بود...

چه زود متنفر شدی از کسی که می مردی برایش...

چه زود زبانت را چرخاندی و هجاهایی را که روزی چمع می شدند

و می گفتند : جانم

را عوض کردی و شدند : گمشو ...

این حق عشقی ست که بی دلیل است و بی دریغ و بی منطق...

و ...

چه زود دیر شد...

به مالک بعدی دلت بگو... هوای دلت را داشته باشد...

روزی آنجا جای من بود... به لجنش نکشاند...همیشه گرم نگهش دارد...

به تلافی تلافی ات... ماه... به امید...*

مراقب " قلب "ها باشيم...

وقتی تنهاييم،  دنبال دوست می گرديم؛

پيدايش که کرديم، دنبال عيب هايش می گرديم؛

وقتی که از دست داديمش، دنبال خاطراتش می گرديم؛

و همچنان تنها می مانيم؛

هيچ چيز آسان تر از " قلب " نمی شکند...

مواظب " قلب "ها باشیم...*

و چنین گفت خدا...

نازنینم آدم...

با تو رازی دارم

اندکی پیشتر آ...

آدم، آرام و نجیب آمد پیش

زیر چشمی به خدا می نگریست...

محو لبخند غم آلود خدا

دلش انگار گریست...

نازنینم آدم

(قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید...)

یاد من باش که بس تنهایم...

...بغض آدم ترکید ...

گونه هایش لرزید...

به خدا گفت: " پدر "

من به اندازه ی...

من به اندازه ی گلهای بهشت

نه...

به اندازه ی عرش

...نه...نه...نه

به اندازه ی تنهاییت ای هستی من

دوستدارت هستم...


کوله اش را برداشت

خسته و سخت قدم بر می داشت

راهی ظلمت پر شور زمین

طفلکی بنده غمگین آدم...

در همان لحظه جانسوز هبوط

زیر لب های خدا باز شنید :


نازنینم آدم


نه به اندازه ی تنهایی من

نه به اندازه ی عرش

نه به اندازه ی گلهای بهشت...

که به اندازه ی یک دانه ی گندم پسرم

یادم باش

نازنینم آدم

نبری از یادم...*

خدایا!

مرا ببخش...!

به خاطر تمام

ثانیه هایی که منتظرم ماندی و من ...

نیامدم...*

آدم های ساده را دوست دارم...*

همان ها که بدی هیچ کس را باور ندارند؛

همان ها که برای همه لبخند دارند؛

همان ها که همیشه هستند؛

برای همه هستند؛

آدم های ساده را

باید مثل یک تابلوی نقاشی

ساعت ها تماشا کرد

عمرشان کوتاه است

بس که هر کسی از راه می رسد

یا از آنان سوء استفاده می کند

یا زمینشان می زند؛

یا درس ساده نبودن به این ها می دهد

آدم های ساده را دوست دارم

بوی ناب “ آدم” می دهند...

همه چیز خوب می شود

خودت

غمت

مشکلت

غصه ات

هوای شهرت

آدم های اطرافت

حتی دشمنت...

برایت فرقی نمی کند که تجمل چیست

که قیمت تویوتا لندکروز چند است

فلان بنز آخرین مدل ، چند ایربگ دارد

مهم نیست...

تهران و اصفهان و بندرعباس و ...

و

روستاها

کدام حوالی اند...

داراترین ها چه غذایی می خورند

و چه می پوشند...

همیشه در جیبت شکلات پیدا می شود

یا گلبرگ خشک شده ی یک گل

همیشه لبخند بر لب داری

بر روی جدولهای کنار خیابان راه می روی

زیر باران، دهانت را باز می کنی و قطره قطره می نوشی

آدم برفی که درست می کنی

شال گردنت را به او می بخشی

همین که بدانی بربری و لواش چند است

کفایت می کند

نیازی به غذای داراترین آدم هایی که می شناسی نیست

آب گوشت هم خوب است

یا... هر غذای اندک دیگری...

مهم جمعی کنار هم بودن است...

و دلی پر مهر...

آدم های ساده را دوست دارم

بعضی آدم ها را نمی شود داشت،

فقط می شود یک جور خاصی دوستشان داشت...

بعضی آدم ها اصلا برای این نیستند که برای تو باشند یا تو برای آن ها...

اصلا به آخرش فکر نمی کنی ،

آنها برای اینند که دوستشان بداری؛

آن هم نه دوست داشتن معمولی نه حتی عشق،

یک جور خاصی دوست داشتن که اصلا هم کم نیست…

این آدم ها حتی وقتی که دیگر نیستند هم

در کنج دلت تا ابد

یک جور خاص دوست داشته خواهند شد ...*

من دیر به دنیا آمده ام...

باید زمانی متولد می شدم

که هنوز عطر شمعدانی ها

تن حیاط را مست می کرد...

و مهمان بازی،

قشنگ ترین سرگرمی کوچه ها بود...

زمانی که معرفت و رفاقت

بوی تمنـــا نمی داد...

و دل آدمها

مثل بزرگ راه های امروز

هزار راه نداشت...

آدم ها این گونه زود خسته نمی شدند...

و چشم ها هنگام عبور نامحرمان یا بسته بود و یا زیر...

نه مثل امروز ما که...

من دیر به دنیا آمدم...

و زندگی برای این تأخیر،

هزار بار مرا کشت و زنده کرد...

و عجیب است که زنده ام هنوز ...*

نگران آنچه که دیگران پشت سرتان می گویند نباشید،

آنها کسانی اند که به جای یافتن کاستی های زندگی خودشان،

مشغول یافتن کاستی های زندگی شما هستند...*

سالـ هـاســت کــــه کـفـه ی تــرازویــــم

تــعادل نــــدارد ...

دســــت خـــالـی …

دل پــــــر ...*

خالق من « بهشتی » دارد؛

نزدیک، زیبا و بزرگ...

و

« دوزخی » دارد،

به گمانم کوچک و بعید...

و در پی دلیلیست که ببخشد ما را ...*

" دکتر علی شریعتی "

قهــــــر که می کـــنـیـد

مـــراقــب فاصلــه ها باشــید...

بعــضـــــــی هــــــــا

هــمــــین حــــــوالی

مـــنتظر جـــای خالی

برای نشستن می گردند...*

مـــا " نسلـــی " هستیــــم کـــه

 بهتریــــن حرف هـــای زندگیمـــــان را نگفتیــــم...؛

تـــــایــپ کـــــردیـــم...*

وقتی " مجازی " دل بستی،

" مجازی " وابسته شدی،

و " مجازی " عاشق شدی،

منتظر روزی باش که

" واقعی " دل بکنی...

" واقعی " بغض کنی...

و " واقعی " اشک بریزی و بسوزی و خاکستر بشی...*

هنگامی که دل کسی را می شکنی

صدای شکستنش را به خاطر بسپار

تا هنگامی که دلت را شکستند

رو به آسمان فریاد نزنی خدایا به کدامین گناه...؟!...*

Error : متاسفانه به دلیل پُر بودن حافظه ،

نمی توانید خاطره ی دل شکستن جدیدی را به خاطر بسپارید...

خطایی که این روزا حافظه ی خیلیا شاهدشه... چون کار خیلیا شده همین...*

حس غریبی ست دوست داشتن...

و عجیب تر از آن،

دوست داشته شدن...

وقتی می دانیم کسی با جان و دل دوستمان دارد،

و نفس ها و صدا و نگاهمان در روح و جانش ریشه دوانده،

به بازی اش می گیریم...

هرچه او عاشق تر ، ما سرخوش تر...

هرچه او دل نازک تر ، ما بی رحم تر...

تقصیر از ما نیست...

تمامی قصه های عاشقانه، این گونه به گوشمان خوانده شده...*

مواظب باش...؛

به چه کسی اعتماد می کنی...

شیــطان هم روزی فرشتـــه بود ...*

گاهی وقت ها...

دلم می خواهد بگویم:

من رفتم... باهات قهرم... دیگه تموم... 

دیگه دوستت ندارم ...

چقدر دلم می خواهد بشنوم :

کجا بچه لوس ...؟! ... غلط می کنی که میری ...

مگه دست خودته...؟ ... رفتن که به این راحتی نیست...

اما...

نمی دانم چه حکمتیست که همیشه

این جور وقت ها

می شنوم : برو... به جهنم ...*

خانوووووم….شــماره بدَََم؟؟؟؟؟؟

خانوم خوشــــــگله برسونمِِِِِت؟؟؟؟؟؟؟

خوشــــگله چن لحظه از وقتتو به مــــا میدی؟؟؟؟؟؟

اینها جملاتی بود که دخترک

در طول مســیر خوابگاه تا دانشگاه می شنید...

بیچــاره اصـلا” اهل این حرفـــــها نبود…

این قضیه به شدت آزارش می داد.

تا جایی که چند بار تصـــمیم گرفت

بی خیــال درس و مــدرک شود و به محـــل زندگیش بازگردد.

روزی به امامزاده ی نزدیک دانشگاه رفت…

شـاید می خواست گله کند از وضعیت آن شهر لعنتی…

دخترک وارد حیاط امامزاده شد…خسته…

انگار فقط آمده بود گریه کند…دردش گفتنی نبود….

رفت و از روی آویز چادری برداشت و سر کرد…

وارد حرم شدو کنار ضریح نشست.

زیر لب چیزی می گفت انگار... خدایا کمکم کن…

چند ساعت بعد، دختر که کنار ضریح خوابیده بود

با صدای زنی بیدار شد…

خانوم! خانوم! پاشو سر راه نشستی!

مردم می خوان زیارت کنن...

دخترک سراسیمه بلند شد و یادش افتاد

که باید قبل از ساعت ۸ خود را به خوابگاه برساند…

به سرعت از آنجا خارج شد…وارد شــــهر شد…

امــــا…اما انگار چیزی شده بود…

دیگر کسی او را بد نگاه نمی کرد...

انگار محترم شده بود…

نگاه هوس آلودی تعـقــیبش نمی کرد...

احساس امنیت کرد… با خود گفت:

مگه میشه انقد زود دعام مستجاب شده باشه...

فکر کرد شاید اشتباه می کند...اما اینطور نبود...

یک لحظه به خود آمد…

دید چـــادر امامــزاده را سر جایش نگذاشته...*

هـر رد پاے آهـویے را ڪـہ دیدے دنبالش نڪـטּ !

ایـטּ روزها زیادند گرگ هایے ڪـہ

بـا ڪفش هاے آهـو

تو را بـہ قتلـگـاه مے برند...*

گاهی اوقات باید خلاف چیزی که هست گفت، تا ارزش صداقت

برای کسی که تفاوت میان این دو را درک نمی کند ، مشخص شود...

گاهی باید نبخشید کسی را که بارها او را بخشیدی و نفهمید ،

تا این بار در آرزوی بخشش تو باشد...

گاهی نباید صبر کرد ؛ باید رها و کرد و رفت تا بدانند

که اگر ماندی ... رفتن را بلد بوده ای...

گاهی بر سر کارهایی که برای دیگران انجام می دهی باید منت گذاشت

تا آن را کم اهمیت ندانند...

گاهی باید بد بود برای کسی که فرقِ خوب بودنت را نمی داند...

و گاهی باید به آدم ها از دست دادن را متذکر شد...

آدمها همیشه نمی مانند؛

یک جا در را باز می کنند و برای همیشه می روند...*

یـک قـلب پـاک

از تــمام

مـعابـد جـــهان

زیـباتـر اسـت...*

این روزها …

بیشتر از قبل حال همه را می پرسم…

سنگ صبور غم هایشان می شوم….

اشک های روی گونه هایشان را پاک می کنم….

اما…

یک نفر پیدا نمی شود که دست زیر چانه ام بگذارد؛

سرم را بالا بیاورد و بگوید:

حالا تو برایم بگو ،

چی شده ؟ چته حمید رضا ؟ ...*

سلام روزگار…

چه می کنی با نامردی مردمان...؟

من هم ... اگر بگذارند …

دارم خرده های دلم را … چسب می زنم…

راستی؛

این دل … دل می شود ؟

سخته... ولی...

با همه و برای همه خوب باش...

اون که فهمید، همیشه کنارته و به یادت...

و اون که نفهمید، یه روز می فهمه که دیره

و فقط دلش برای خوبیات تنگ میشه...*

همین...

مواظب خودمون و اطرافیانمون باشیم...*